Costinho Stathos part 1 - συνέχεια

(συνέχεια)
Ο El Greco ,με το Δέκα πλέον στην πλάτη, λατρεμένος από την τον κόσμο της ομάδας που, λόγω του Πειραιώτη πατέρα του λάτρευε, είχε πετύχει στα 18 του περισσότερα από όσα οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές κάνουν στα πιο φευγαλέα τους όνειρα. Το μόνο που δεν είχε καταφέρει ακόμα ήταν μια επιβλητική εμφάνιση εναντίον του Παναθηναϊκού. Και μια εμφάνιση είναι επιβλητική όταν ο αντίπαλος στέκει στο γήπεδο αβοήθητος, ανήμπορος να αντιδράσει, με μόνη δυνατότητα να του έχει μείνει το να παρακολουθεί το μοιραίο να διαδραματίζεται μπροστά του… Η ντρίμπλα στον Χένρικσεν με σπάσιμο της μέσης, το σταμάτημα της μπάλας με σκοπό να τον περιμένει για να τον ξαναπεράσει, αυτή τη φορά κάτω από τα πόδια, και ενώ όλοι περίμεναν τη σέντρα καθώς βρισκόταν ένα μέτρο αριστερά από τη γωνία της μεγάλης περιοχής, αυτός, βλέποντας το Βάντσικ έτοιμο για την έξοδο, έστειλε τη σκλάβα του με εξωτερικό φάλτσο να περάσει σχεδόν δίπλα από το αυτί του Πολωνού, υπογράφοντας με αυτό τον τρόπο ένα μεγαλοπρεπές χατ-τρικ. Ο λάτιν πανηγυρισμός που ακολούθησε (ελαφρώς άσεμνος αν σκεφτούμε ότι έπιανε τα γεννητικά του όργανα) οδήγησε στην αποβολή του από τον αυστηρό Παπουτσέλη , μα αυτός, σαν μονομάχος σε μια αρένα που τον αποθεώνει, αποχωρεί γονατίζοντας μπροστά στην εφτά, και κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση πήρε το δρόμο για τα αποδυτήρια.
Αυτό ήταν. Ο grande piccolo έπαψε να είναι piccolo, απέδειξε ότι ήταν ότι καλύτερο είχε ποτέ αυτή η ομάδα, και ότι μαζί του θα μπορούσε να ονειρευτεί πορείες διαφορετικές από αυτές που κάνουν οι οικοδόμοι. Και ίσως, με έναν προπονητή σαν τον LRC, αυτή τη στιγμή να μιλούσαμε για μια νέα ποδοσφαιρική δυναστεία, αντίστοιχη με της Ρεάλ το 1950. Η χρονιά τελείωσε με τον Ολυμπιακό να φτάνει στους 8, αποκλειόμενος από τον Κόντε στο ’85, με τον Costinho να παρακολουθεί το ματς από την εξέδρα, καθώς οι Ιταλοί είχαν καταλάβει πως μόνο αν τον τραυμάτιζαν θα μπορούσαν να τον σταματήσουν, και όταν αλλάζει ο καιρός τον πονάει του Μπιριντέλι η σκαριά… Για πρωτάθλημα δεν χρειάζεται να μιλήσουμε, καθώς με 38 γκολ σε 28 παιχνίδια, δεν άφησε πολλά δικαιώματα στους λοιπούς ανταγωνιστές.
Το Ευρωπαϊκό ενδιαφέρον δεν ήταν πλέον ένα απλό κρυφοκοίταγμα προς το φτωχό ελληνικό πρωτάθλημα. Ήταν μία έντονη πίεση, ένα φλέρτ σε γκόμενα που έχει καταφέρει να καψουρέψει τους πάντες, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν πολλά και να τάξουν ακόμα περισσότερα. Ο Ολυμπιακός είχε προνοήσει να τον αποκτήσει από τη Φλαμένγκο με κανονική μεταγραφή, πληρώνοντας δύο Ντέταρι, ήτοι 3 δις δραχμές και τα μισά έσοδα από τις φανέλες, τις εισπράξεις από ένα φιλικό συν τον Τάτση δανεικό για ένα χρόνο. Από την άλλη, ο Βενγκέρ (κατόπιν θερμότατης εισηγήσεως του LRC), ο Φέργκιουσον και ο Λίπι δεν σταματούν να ασκούν πίεση στον «Ελ Γκρέκο», ο οποίος όμως είχε ένα όνειρο τρελό που το είχε μεταλαμπαδεύσει ο συγκάτοικος του, Βασίλης Καραπιάλης: Το Θρύλο να σηκώσει το Ευρωπαϊκό (και να το γιορτάσει με τον Μπίλαρο με μια μπουκάλα Τζόνι μαύρο, ένεκα της επιτυχίας).
Ανανέωσε λοιπόν το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό και, αφού ανακηρύχθηκε καλύτερος επιθετικός του Τσαμπιονς Λιγκ (9 γκολ σε 7 παιχνίδια), σέρβιρε δύο γκολ στο πιάτο στον Αλεξανδρή – ένα με κάθετη πάσα με τακουνάκι και ένα με μπαλία 60 μέτρων σπάζοντας το τεχνικό οφσάιντ – στον τελικό του κυπέλου με την ΑΕΚ και περίμενε την επόμενη σεζόν για να κατακτήσει την Ευρώπη.
Και πράγματι, η επόμενη σεζόν ήταν ίσως η πιο απολαυστική. Παίζοντας άλλες φορές σαν ελεύθερος επιθετικός και άλλες σαν κλασικό δεκάρι, ο Ολυμπιακός πέρασε σαν τρένο από τη φάση των ομίλων, με τον «μαγο» του να πετάει φωτιές. Για του λόγου το αληθές, οι ισπανικές εφημερίδες τον αποκάλεσαν «el dragon” μετά το καρέ που σημείωσε μέσα στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, όπου σκόραρε με σουτ, κεφαλιά, απευθείας φάουλ και απευθείας κόρνερ, κάνοντας τον Ρομπέρτο Κάρλος να προσπαθεί να του κόψει το ποδόσφαιρο, αλλά να μην καταφέρνει ούτε καν να ακουμπήσει τον αλτικότατο Έλληνα (el cangaroo τον έλεγαν στην Αυστραλία). Ο μικρός όμως φύλαγε και μια μεγάλη εμφάνιση για τον άνθρωπο που θα είχε την τύχη να είναι έπειτα προπονητής του. Ο Αλσατός Αρσέν Βενγκέρ φάνηκε το ίδιο ανήμπορος με τους παίκτες του στην προσπάθεια τους να βγάλουν τον Ολυμπιακό από τους 8 του Τσαμπιονς Λιγκ. (συνεχίζεται)