Κατηγορώ

(από 22/4 -)

Θέλω να ταράξω τη γενικευμένη ευφορία που επικρατεί αυτές τις μέρες στους κόλπους των οπαδών όλων των ομάδων γιατί έχω μια πολύ σοβαρή καταγγελία να κάνω. Κατηγορώ (όπως ο Τζόλα στην υπόθεση Ντρέιφους) τους:
- Παναγιώτη "Τάκη" Λεμονή ,παρόλο που ξέρετε ότι τον πάω με χίλια, για αυτό και τον απόθεωσα (απόντα βεβαίως) στη φιέστα μαζί με άλλους 40,000 γαύρους (Τάκη ψυχάρα Ολυμπιακάρα!)
- Δόκτωρ Σεγούρα, παρόλο που έκανε το 7/8
για την κατάπτυστη στάση τους απένταντι στο μέγιστο μπαλαδόρο Λίονελ Νούνιες. Σας εγκαλώ κύριοι, διότι αντί να χτίζετε την ενδεκάδα γύρω από αυτή την παικτούρα, τον πετάξατε στον παγκο για να τον βάλετε μόνο όταν χρειαζόσασταν ξελάσπωμα...Εδώ χτίζαμε την ενδεκάδα γύρω από το Ριβάλντο (τι να πούμε και για αυτόν....) και δεν μπορούμενα τη χτίσουμε γύρω από ένα πραγματικό ταλέντο όπως ο Νούνιες;;;
Πράγματι, τώρα που τελείωσε σχεδόν η χρόνια (για έμας τουλάχιστον - οι τυχεροί έχουν κι άλλα ματς να περιμένουν) αναπολώ τις όμορφες στιγμές που μας χάρισε απλόχερα ο "Νούνι" (ή "Λίο" δεν έχω καταλήξει ακόμη στο χαϊδευτικό) και δακρύζω. Καλά, υπερβάλω λίγο...δεν δακρύζω...συγκινούμαι όμως! Ξεκινάω από το πώς αυτός ο αγνός γιος της γης της Αργεντινής απολαμβάνει το παιχνίδι: φαίνεται ο άνθρωπος που αγαπάει τη μπάλα κι όχι τα κλαμπς και τις καφετερίες...Μπαίνει στο γήπεδο και ακτινοβολεί, δεν αγχώνεται όπως ο Μπελούτσι (που θα στρώσει, θα το δέιτε). Συμφωνώ ότι υστερεί σε ξεπέταγμα κι ότι θέλει δεν είναι κλασικός μπυκαδόρος όπως ο Νέρι αλλά μιλάμε για ποδοσφαιρκή ευφυία τρομακτική και συνοδευόμενη από πόδι αλφάδι, με ακρίβεια αποστολής που ούτε η Φεντ Εξ δεν θα φανταζόταν. Τι να πρωταναφέρω....
Τις μαγικές του ασίστ στο ματς με την Ξάνθη;
Τη σέντρα-διαβήτη για το κεφάλι του Ντάρκο στο Καυτατζόγλειο;
Το άψογο τελείωμα στο παγκρήτιο;
Τη σέντρα-σουτ που ξύρισε το απέναντι κάθετο δοκάρι στη φιέστα με τον Ηρακλή (τεράστια αποθέωση Ηλία Πουρσανίδη - άλλη μια συγκινητική στιγμή φέτος!)
Το ματς στο Μπερναμπέου που πήγε να γυρίσει σχδόν μόνος του; (ευτυχώς που έπιασε την κεφαλιά ο Κασίγιας και δεν μας τον άρπαξε καμιά Ρεαλ...)
Το ρεσιτάλ δημιουργίας και σκοραρίσματος στον ημιτελικό του Κυπέλλου (η μπαλιά στο Ντάρκο ήταν σεμιναριακού επιπέδου)
Τη μπλούζα Μαραντόνα που φόραγε στη φιέστα (και του πήγαινε του παλιόπ**στα, δεν φαινόταν ψεύτικος όπως κάτι άλλοι)
Και φυσικά το 4ο....ήμασταν τυχεροί όσοι ήμασταν μέσα και τον παρακολουθήσαμε να οπλίζει πριν ακόμη ο Πάντος βγάλει τη σέντρα για να βάλει το κερασάκι στην τούρτα του ΠΑΟ με ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς - πολύ περισσότερο για τη φυσικότητα της κίνησης, όχι σαν κάτι ψαλιδάκια που κάνουν μερικοί μερικοί που είναι σαν τα ψαλιδάκια που κάναμε στις παραλίες - ξαπλώνω πίσω και περιμένω την μπάλα για να σηκώσω το πόδι.

Ευχομαι ο νέος προπονητής του Θρύλου να βλέπει μπαλίτσα ώστε να καταλαβει τι πρέπει να κάνει με την ομάδα από του χρόνου και από που πρέπει να ξεκινάει η ενδεκάδα. Αλλιως φοβάμαι ότ Νούνι θα μεγαλουργήσει αλλού (όπως κι ο Ντρέιφους που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ κι έπαιξε στα Σαγόνια του Σίγκορυντσον) κι εμείς θα μείνουμε να αναρωτιόμαστε "πόσο νωρίτερα θα σηκώναμε το Τσάμπιον Λιγκ αν είχε μείνει αυτός ο παικταράς;"