Η εργατική Πρωτομαγιά εορτάστηκε δεόντως, όχι μόνο από την ΕτΣ, αλλά και από πολλούς άλλους Αθηναίους οι οποίοι ξεπήδησαν χαρούμενοι από τα σπίτια τους, όρμισαν χαρούμενοι στα αυτοκίνητά τους και ξεχύθηκαν χαρούμενοι στις εθνικές οδούς οπού παρέμειναν για το υπόλοιπο της ημέρας γαμωσταυρίζοντας την έξοδο, το τριήμερο, την τροχαία και όλα τα άλλα αυτοκίνητα που είχαν τη φαεινή ιδέα να φύγουν για εκδρομή πάλι ενώ μόλις γύρισαν από τις κραιπάλες του Πάσχα, αντί να κάτσουν λίγο μέσα να κάνουν καμιά δίαιτα και αποταμίευση και μετά σου γκρινιάζουν για την κρίση από πάνω.
Στην Αθηνών-Λαμίας βέβαια, η μικρή ενόχληση των οδηγών οφειλόταν κυρίως στα φοβερά έργα που γίνονται στο οδικό δίκτυο τα οποία πρέπει να ξεκίνησαν επί Καποδίστρια (ψηφίστε με γιατί δημιούργησα τη σύγχρονη Ελλάδα- να τη χαίρεσαι ρε μεγάλε, γαμώ τα κρατη) τα οποία δημιούργησαν κάποια μικροπροβλήματα σε όσους βγήκαν να πιάσουν το Μάη και τελικά έπιασα τα α..α του εργολάβου (συγχώρεστε τα γαλλικά μου, είναι τα πολλά διπλώματα από τη Σορβώνη που φταίνε). Τα αγαθά κόποις κτώνται όμως και ποιος ο λόγος να γκρινιάζουμε για τα έργα ή τα διόδια όταν έχουμε ένα τόσο όμορφο εθνικό οδικό δίκτυο, το οποίο σου επιτρέπει να διασχίζεις την όμορφη Στυλίδα και τον υπέροχο Καραβόμυλο. Οι διαδρομές είναι ακόμα πιο συγκινητικές τη νύχτα υπό τα απαλό και σαγηνευτικό φως του φεγγαριού, μακριά από περιττό και αδιάκριτο φωτισμό αλλά φευ, ο χρόνος πίεζε εμένα και τους συμπολίτες μας για να φτάσουμε στους προορισμούς μας όπου θα παραμέναμε 3 ημέρες κλεισμένοι στο ξενοδοχείο παρακολουθώντας αθλητικά. Γιατί, στο κάτω κάτω, για αυτό είναι οι εκδρομές βρε αδελφέ: να αλλάζεις παραστάσεις, να έρχεσαι σε επαφή με τη φύση κλπ κλπ.
Δυστυχώς η Κόκκινη Πρωτομαγιά λεκιάστηκε ελαφρώς από τη νίκη των ακατονόμαστων πρασινοφορούντων (θα προσέθετα κι άλλους χαρακτηρισμούς αλλά νιώθω απρόσμενα ενωτικός σήμερα) αλλά ως γνωστόν το Ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι για αυτούς που δεν μπορούν να πηδήξουν.Το Κλίβελαντ να κερδάει και όλοι οι άλλοι να πάνε να κουρευτούν...Εξάλλου θα ήταν κρίμα για το εκλεκτό μέλος της Επιτροπής να χάσει τη βάπτιση της κόρης του εξαιτίας καρδιακού επεισοδίου, το οποίο τελικά αποφεύχθει την τελευταία στιγμή.
Κι ενώ άλλοι αναζητούσαν αλκοόλ στη Σαλονίκη ξημερώματα, άλλα μέλη της επιτροπής (και φυσικά ο μόνος Γνήσιος Γαύρος) προτίμησαν να μείνουν εντός των τοιχών προκειμένου να κάνουν παρεά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (και πρωθυπουργό της χώρας), κ. Σωκράτη Κόκκαλη, παρακολουθώντας μαζί του (και με γλάστρες όπως ο Παπούλιας κι ο Παπαθανασίου) στο ΟΑΚΑ τον τελικό των τελικών. Ο οποίος για 45 λεπτά φαινόταν να εξελίσσεται σε αυτό που περίμεναν όλοι: μια μεγαλοπρεπή σούπα. Η Βασίλισσα (μα τόσο ενωτικός πια; τς τς τς...) προηγήθηκε 2-0 στο 8' και έκλεισε το Α ημιχρόνιο με μπασκετικά ποσοστά ευστοχίας (50% στα σουτ, 50% στις κεφαλιές) αλλά χωρίς να θέλω να μειώσω τις προσπάθειες του Ισμα (έτσι άκουσα να τον φωνάζουν οι οπαδοί της ΑΕΚ), πρέπει να είσαι κλινικά ηλίθιος για να φας 2 γκολ στα 8 πρώτα πετά, ούτε η Ρεάλ με τη Μπάρτσα δεν το κατάφερε αυτό.
Ευτυχώς στο Β ημιχρόνιο η κατάσταση βελτιώθηκε, κυρίως γιατί μπήκε αλλαγή το περήφανο τέκνο της Γηραιάς Αλβιόνας, ο ανυπέρβλητος Ματ Ντάρμπισιρ και, υπό το στοργικό βλέμμα των μελών της Επιτροπής που τον έφεραν στην Ελλάδα (παραπέμπω σε παλιότερη ανάρτηση), οδήγησε το Θρύλο στην ισοφάριση ενώ παίκτες της ΑΕΚ είχαν μείνει στα αποδυτήρια για να πανηγυρίσουν το σκορ του Α ημιχρόνου κι έστειλαν στο τερραίν τις φανέλες τους.
Παρά το γεγονός ότι μετα το 2-2 οι παίκτες της Βασίλισσας έδειχναν πιο ζαλισμένοι από αρνιά το Πάσχα, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε (ή μήπως θέλησε; νιώθω ίσως λιγότερο ενωτικός;;) να τελειώσει το ματς κι αντ' αυτού η άμυνά του άφησε το Νάτσο να περπατήσει ως τη μικρή περιοχή όπου έκανε το 3-2 με συμπαθητικό πλασιέ. έτσι ολοκληρώθηκε μια ακόμη μεγαλιεώδης αμυντική εμφάνιση του θρύλου που συνδύαζε στοιχεία από βαθύ Δημόσιο ("δεν ασχολούμαι, είναι δουλειά άλλου") και τις χρυσές εποχές των Keystone Cops.
Κι ενώ ο Γεωργέας πρόβαρε το τέντωμα των αγκώνων για το σήκωμα του Κυπέλλου, ο Ντάρμπι ανένηψε από τον παραλίγο αποκεφαλισμό του με μια ελαφρά ζαλάδα και το μισό μπαμπάκι της Θεσσαλίας στα ρουθούνια και με υποδειγματική κίνηση και κεφαλιά έγραψε το 3-3. Ο τελικός είχε ήδη κριθεί, ακόμα και ο Τίγρης στις κερκίδες δεν πίστευε ότι υπήρχε τρόπος να πάρει η ΑΕΚ το κύπελλο. Πρέπει όμως να πούμε δύο πράγματα για το παλικάρι από το Μπλακμπερν: ενώ στην Αγγλία οι νεαροί ποδοσφαιριστές μαθαίνουν τα βασικά του αθλήματος, οι δικοί μας μαθαίνουν τι στρινγκ φορά η κάθε τραγουδιάρα. Κι άμα λάχει και βάλει κανείς 4-5 γκολ στο ίδιο πρωτάθλημα, γίνεται αμέσως ο νέος Μέσι ή ο νέος Μπατιστούτα, άλλο αν το μόνο πλασέ που ξέρει είναι στον ιππόδρομο. Ο Ντάρμπι έδειξε πάθος χωρίς βλαχοτσαμπουκάδες με αντιπάλους, οπαδούς και διαιτητές: σηκώθηκε, το κάρφωσε, πανηγύρισε κι έγινε αλλάγή, δίνοντας μας μια ιστορία σαν αυτές που διαβάζαμε παλιά στο Μπλεκ και για αυτό θα πάρει θέση στο Ολυμπιακό φολκλόρ.
Προσπαθώντας να δώσει ακόμα μεγαλύτερη αξία στο τρόπαιο το οποίο μετά το 3-4 φάνταζε υπερβολικά εύκολο, ο Ολυμπιακός προτίμησε να αγωνιστεί με 9 και θα το είχε πάρει έτσι αν δεν έμπαινε η στραβοκλωτσιά του Σκόκοκοκο (η ενωτικότητα πήγε περίπατο, φουλ για "σκληρό ροκ" και άλλους λαλιωτισμούς). Το εντυπωσιακό στη διαδικασία των πέναλτι ήταν ότι ένα σωρό άμπαλοι εκτέλεσαν φανταστικά πέναλτι, το αναμενόμενο ήταν ότι το σήκωσε πάλι ο Τζόλε.
Την ίδια στιγμή που η ΑΕΚ ξετρύπωνε νέους μεθόδους για να ξενερώσει τους οπαδούς της, μια άλλη Βασίλισσα είχε τα δικά της προβλήματα: δυσκολεύομαι να φανταστώ χειρότερη ξεφτίλα από το να κατεβαίνεις εντός έδρας, με ψυχολογία για νίκης που θα σε φέρει κοντά στο πρωτάθλημα και τελικά να τρως 6 με κορυφαίο τον τερματοφύλακα; Το εντυπωσιακό είναι ότι μετά δεν έγινε ούτε ένα λαϊκό δικαστήριο αλλα προφανώς για αυτό οι άνθρωποι είναι τόσο πίσω στη μπάλα και πήραν το Γιούρο μετά από εμάς και χρυσοπλήρωσαν το Γιούρκα που τελικά πιο καλός ηθποποιός κι από τα αδέλφια του αφού υποδύεται τον ποδοσφαιρστή με επιτυχία εδώ και χρόνια...
Πίσω στα δικά μας όμως: η απονομή βρήκε τους βάζελους προδομένους από την ΑΕΚ στην οποία είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους για λίγη χαρά φέτος κι έτσι στράφηκαν στο αποκούμπι τους του μπάσκετ ενώ οι πραγματικοί φίλοι της καλαθόσφαιρας αποθέωναν τον ΛεΜπρόν για τη μαγική χρονιά φετινή χρονιά και βραβείο του ΕμΒιΠι που του απονεμήθηκε (το Κλίβελαντ να κερδάει...). Το πραγματικό θρίλερ όμως ήταν η ψηφοφορία για την παραπομπή Παυλίδη στη Βουλή: όχι τόσο για το σκορ, ούτε για τον αριθμό των "δυσαρεστημένων" λευκών αλλά για το αν θα προλάβουν οι βουλευτές που ήταν στα στούντιο του Χατζηνικολάου και του Πρετεντέρη να φτάσουν εγκαίρως στη Βουλή για να ψηφίσουν. Τελικά, με μια απόλυτα συντονισμένη διαδικασία, οι καναλάρχες και οι μεγαλο-δημοσιογράφοι ροβόλησαν τους βουλευτές στα κοινοβούλιο πριν τους ξαναμαντρώσουν στα μαντριά για να σχολιάσουν τα αποτελέσματα. Ο δε πρώην υπουργός ζήτησε συγνώμη από την άδεια αίθουσα που ξεπουλήθηκε για 100,000 χιλιάρικα και έριξε τόσο τις τιμές ενώ κανονικά θα μπορούσε να ζητήσει πολλά περισσότερα για τις επιδοτήσεις στους σκυλοπνίχτες του ΣΑΟΣ. Εκλεισε δε την ομιλία του με χιούμορ, δηλώνοντας "Είμαι έτοιμος για όλα, ζητώ μονάχα δικαιοσύνη", προφανώς αστειευόμενος. Τελικά, οι βουλευτές της ΝΔ ψήφισαν κατά συνείδηση να μην ρίξουν την κυβέρνησή τους κι έτσι από σπόντα αθωώθηκε κι ο Παυλίδης στρώνοντας το δρόμο και για τους υπόλοιπους που σπιλώθηκαν ή θα σπιλωθούν άδικα από συκοφάντες ότι τάχα μου τα πιάνουν. Είπα κι εγώ...υπουργός που να του τα έσπρωξαν;; Σε αυτή τη χώρα;,
Αυτά με την Πρωτομαγιά, περιμένουμε πλέον το Άγιο Πνεύμα (έστω σαν αργία).
